O nin tis aderfis tis proin

Βρισκόμουν σε ένα μεγάλο σερί ατυχίας εκείνον τον Δεκέμβρη. Σκαρφίστικα μήπως την ξορκίσω ένα ταξίδι στην Νάουσα, εκεί οπου είχε αποτραβηχτεί η πρώην μου στο Πατρικό της. Άφορμη ο πλούσιος και φρέσκος χιονιάς στο χιονοδρομικό. Γνωστός τσουλητής της διπλής σανίδας εγώ, ποθούσα το αίσθημα ετούτο και την αδρεναλίνη που σε κάνει να ξεχνάς κάθε κατάντια. Πόθουσα και τη γυναικεία συντροφιά, λίγη αιμάτωση του πέους μου από παροχυμένα αγγίγματα και ελεύθερους συνειρμούς. Δε περιμένα κατι παραπάνω από τη βασίλισσα του πάγου, ήξερα ότι μονάζει από τον πόθο και αποστρέφεται τον έρωτα στο βουνίσιο αρχοντικό της. Την πρώτη ημέρα στρώθηκα στο ξενοδοχείο μου και άρκετα κουρασμένος την σηναντησα για λίγο σε μια ωραία θεα. Έκανα σκι και την δεύτερη μέρα βγήκαμε με την αδερφή της και τον δικό τής. Μας φορτωθήκαν δηλαδή, αναγκάζοντας με να επισπεύσω το τεμπέλικο τέλος της μαστούρας μου και να φορέσω το κοινωνικό μου προσωπείο. Μουναρα η αδερφή της, δίδυμη, ίδιο καλούπι, με τη διαφορά πως έκανε την πλαστική στη μύτη και κληρονόμησε τα πράσινα μάτια. Ακόμα και όταν με προθυμία μιλούσα με τον δικό την για το ψάρεμα πέστροφας δυσκολευομουν να κρατήσω τα μάτια μου μακριά της. Ήπιαμε ένα κάτι αλκοολούχο και μετά τους ανέθεσα να μας οδηγήσουν στην ανώτατη θέα να ρουφήξουμε ένα σφίχτη. Ήμουν ικανοποιημένος από τη συνθήκη, με γλυκόπικρα μελαγχολικά flashback από τις εποχές της σχέσης μου. Την ίδια τρυφερότητα μου έδειχνε η καλή μου και τότε, καθόταν συνήθως μισό μέτρο μακριά μου. Πριν μπούμε στο αμάξι ο κουνιάδος μου ζήτησε μια χάρη. Να τον πετάξω σπίτι του, αναμονή πέντε λεπτά να αλλάξει και βουρ να τους γυρίσω όλους στο αρχοντικό. "Εννοείται", του απάντησα. Μόλις μπήκαμε στο όχημα με χαραγμένη απορία στο πρόσωπο με ρώτησε: 

"Εσένα ρε φίλε τελικά... Ποια είναι η φάση σου;"

Δεν κατάλαβα την ερώτηση.

"Πως το βλέπεις ρε παιδί μου;"

"Τι εννοείς; Σχετικά με τι;" του απάντησα.

"Γένικα... δε σε καταλαβαίνω, είσαι πολύ αποσέγγιστος" (μηδενιστικός, εγωιστής,αυτοκαταστροφικος;)

"Τι εννοείς απροσέγγιστος;"

"Απροσέγγιστος. Δε ξέρω."

Δεν καταλάβαινα πως προέκυψε όλο αυτό ή τι έπρεπε να απαντήσω στις ερωτήσεις του.

"Τι να σου πω...δε νιώθω απροσέγγιστος" ψέλλισα.

Έβαλα μπρός να ξέκινήσουμε. Στους ώμους τους το ζεύγος φορτώθηκαν τα σκι που είχα νοικιασμένα που με γεμάτο όχημα αρκούνταν χώρου μόνο οριζοντίως.

"Μη μας κόψει το λαιμό τίποτα αν τράκαρουμε... προσεκτικά"

Είπε ο ταραξίας της πνευματικής μου ηρεμίας. 

Ξεκίνησα την οδήγηση σκεπτικός. Τι εννοούσε ο φίλτατος απροσέγγιστος; Τι τον οδήγησε να μου τα πει αυτά, έτσι ξαφνικά και τόσο συνομωτικά;

Έφτασα σε διασταύρωση με μεγάλο δρόμο. Μεγάλο για τη Νάουσα. Βιαστικά έριξα ένα βλέμμα δεξιά και έπειτα επικεντρώθηκα στα αριστερά από όπου φαινόταν να πλησιάζει ο ήχος κάποιου οχήματος. Είμαι άραγε όντως απροσέγγιστος; Μήπως ο κόσμος με επιλέγει δύσκολα για συνομιλητή του όπως αισθάνομαι τις ανασφαλείς μου ώρες στις συναντήσεις των σεμιναρίων; Τι ευθύνεται για αυτό; Ή πλήρης απόκρυψη του πραγματικού εγώ μου; Οι ρόλοι και τα προσωπεία που παίρνω όταν χορεύω μπροστά στα μάτια εκείνων που δε φωλιάζουν στην καρδιά μου; Ότι δε με νοιάζει για τίποτα που θα ακούσω ή θα συμβεί που δε με αφορά άμεσα, δεν έχει επιπτώσεις στη ζωή μου ή την σκέψη μου; Κοίτουσα στα αριστερά και ο θόρυβος φαινόταν να πλησιάζει αλλά κάποιο όχημα ήταν άφαντο. Παράλληλος δρόμος, σκεφτηκα. Έβαλα πρώτη και πάτησα το γκάζι να όρμηξω μπροστά και να διασχίσω την διασταύρωση. Ο συνοδηγός μου έσκουξε: "ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!". Αμέσως χτύπησα προκαταρκτικά ελαφρά το φρένο, και μόλις κοίταξα δεξιά είδα μια κατάμαυρη μήχανη με τον αναβάτη να έρχεται με τα γκάζια κατά πάνω μας. Το πόδι μου παλινδρόμησε πίσω στο γκάζι και το αμάξωμα μας έκανε ένα άλμα μπροστά από την πορεία του μηχανόβιου που πατήθηκε στα φρένα. Πίσω του στον δρόμο, τέσσερις πέντε ακόμα κατάμαυρες μηχανές μέ σκοτεινούς αναβάτες τον ακολουθούσαν.

"Γαμω το Χριστό μου" είπα απολογητικά, "Νόμιζα ερχόταν από την άλλη μεριά"

"Πάτησε το τώρα γιατί θα επιστρέψουν!" Μου απάντησε ο μνηστήρας ταραγμένος καθώς εισχωρούσα μέσα στο επιθυμητό στενό. 

Μέσα σε εκατό μέτρα πορείας ήμασταν περικυκλωμένοι. Η συμμορία των μαύρων δικυκλιστών της Νάουσας μας είχε προφτάσει και ήθελαν δικαιοσύνη για το παραλίγο τρακάρισμα με το μέλος τους. Ο αρχηγός τους πλησίασε με την μηχανή του δίπλα στο παράθυρο μου, το όποιο κατέβαζα προκαταρκτικά

"Μαλακία" του είπα πριν προλάβει να μου μιλήσει

"Δεν είδα καλά, έκανα μαλακία"

Σήκωσε το φιμέ τζάμι από το κράνος του. Κάτω από αυτό ήταν ένας πιτσιρικάς με θυμωμένο βλέμμα, τύπου αλητάκι του γυμνασίου ή του λυκείου .

"Τι λες ρε φίλε πας καλά; Θα τον σκότωνες!"

Κοίταξα τους υπόλοιπους αναβάτες της συντροφιάς του. Όλοι αφαιρούσαν τα κράνη τους ή σήκωναν τα σκοτεινά τζάμια και από κάτω εμφανίζονταν εφηβικά πρόσωπα, γέματα σπυριά, πενιχρά μουστάκια και αβέβαια συναισθήματα. Κατά πάσα πιθανότητα δε θα είχαν καν δίπλωμά, και σίγουρα όχι για τις μηχανές που οδηγούσαν.

"Σου λέω έκανα μαλακία. Τι άλλο να σου πω;" ειπα κάπως απότομα.

Ο πιτσιρίκος με κοίταξε μέσα στα μάτια με τη νεανική οργή του. 

"Στάματα στην άκρη τώρα" είπε με έναν απειλητικό δισταγμό. 

Έβαλα ταχύτητα μέ σκοπό να υπακούσω στα λόγια του. Πριν προλάβω να στρίψω το τιμόνι ομως ο μνηστήρας διέκοψε τις εξελίξεις φωνάζοντάς 

"ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΧΙΛΙΑ ΣΥΓΝΏΜΗ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΗΤΑΝ ΑΤΥΧΗΜΑ. ΧΙΛΙΑ ΣΥΓΝΏΜΗ ΑΔΕΡΦΕ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΜΗ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙΣ ΦΑΣΑΡΙΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΣΥΓΝΏΜΗ"

Ο Πιτσιρίκος τα ψιλοέχασε

"Δεν είπα ότι το κανατε επίτηδες..αλλά πρόσεχε ρε φίλε θα τον σκότωνες"

Το βλέμμα του είχε αλλάξει. Δεν ήταν πια θυμωμένος αλλά μάλλον κολακευμένος, τα μάτια του έδειχναν ότι δεν είχε καμία πραγματική πρόθεση να μαλώσει πια. Έπανέλαβα την δήλωση μου ότι έκανα ένα λάθος.

"ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΝΤΑΞΕΙ ΑΛΑΝΙΑ ΔΕ ΧΤΥΠΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ ΕΤΣΙ;"

"Καλά ήμαστε, αυτός εδώ θα την έτρωγε αλλά όλα καλά"

 Απάντησε ο μικρός και έδειξε τον μάγκα τη ζωή του οποίου είχα απειλήσει. Ο παχουλός αυτός ξανθούλης που θα καρφωνόταν νωρίτερα στα πλαινά του αυτοκινήτου του μου τώρα γέλούσε ντροπαλά μόλις τα βλέμματα έπεσαν πάνω του.

Αλληλόκαληνυχτιστήκαμε και το κομβόι έσπασε. Στην σύντομη διαδρομή μέχρι το σπίτι δεν ειπώθηκαν πολλά. Η αδερφή της δικιάς μου είπε στον δικό της ότι αντέδρασε κάπως υπερβολικά. Εγώ διαφώνησα λέγοντάς ότι αντέδρασε καλά, μας έληξε το θέμα γρήγορα. Τον υπερασπίστηκα. Μόλις σταματήσαμε στον τελικό προορισμό ο συνοδηγός μου πέταξε τα σκι μου από τον ώμο του με ανακούφιση και εκνευρισμό και κατέβηκε βιαστικά από το όχημα. Οι υπόλοιποι ακολούθησαν και εγώ βγήκα για να τους χαιρέτησω. Η αδερφή με φίλησε σταυρωτά και με την πρώην αναφέραμε ότι θα βρεθούμε και την επόμενη οπότε δε θα με χαιρετούσε ακόμη. Ο επιλαχών όμως, αυτός ο άνθρωπος που απολαμβάνει ερωτικά την τέλεια εκδοχή του παρελθόντος μου, δεν δέχτηκε να με αποχαιρετήσει. Άνοιξε γρήγορα την πόρτα της αυλής και ξεκίνησε μόνος του να περπατάει προς το σπίτι.

Μπήκα στο αμάξι και οδήγησα προς το απόμερο πολυτελές ξενοδοχείο, ιδιαίτερα σκεπτικός και προβληματισμένος με όσα είχαν προηγηθεί..

Τι θα πει δηλαδή απροσέγγιστος;