Tha plythw mono otan me lerwsei to aima twn katapiestwn mas

Ξυπναω για τη σχολή 9 το πρωί. Είμαι εξαντλημένος από την ολονύκτια αφισοκολλιση με τους συντρόφους μου. Μπαίνω σε ένα σχεδόν γεμάτο αστικό και στέκομαι ορθιος στο κέντρο χωρίς να κρατιέμαι από πουθενά. Δε θα αγγίξω τις μικρές πλαστικες κρεμάλες που έχουν τοποθετήσει ως σύμβολα καταπίεσης. Έχω αρκετό χώρο για να κινηθώ και να ισσοροπισω μόνος μου . Γύρω μου υπάρχει άλλωστε μια γκρίζα ζώνη που με διαχωρίζει απτους υπόλοιπους επιβάτες. Όλοι οι πλανεμενοι μικροαστοί κρατάν τις αποστάσεις τους και με κοιτάν φοβισμένα. Ζουν την ζωή τους σαν τηλεκατευθυνόμενα αυτοκινητάκια. Κάθε βράδυ  πέφτουν τεζα να φορτίζουν τις μπαταρίες τους. Εγώ δεν χρειάζομαι ύπνο. Εκμεταλλευομαι την αδυναμία τους να απέχουν απτά συνειδητά για να βρω χρόνο να τους πληγώσω ,να υπονομευσω το σύστημα που τους αναπαράγει.

Έφτασα στη στάση της σχολής μου. Κινούμαι βιάστηκα προς το αμφιθέατρο ,μπαίνω και κάθομαι σε μια πλαϊνή θέση στις πάνω σειρές. Μια κοπέλα που καθόταν δύο θέσεις παραδίπλα σηκώνεται και απομακρυνεταί άλλες δύο. Σιχαμένο πλουσιοκόριτσο που αναλώνει τη ζωή της σε κακόγουστα μαγαζιά και ανούσια μπιχλιμπίδια. Το ξέρω πως η σωματική μου οσμή μπορεί να είναι κάπως ασυνήθιστη για τους καλομαθημένους συμφοιτητές μου. Έχω να ανανεώσω το κορμί μου κάπου στις δύο εβδομάδες. Απέχω απο την ανούσια σπατάλη πολύτιμων αγαθών που ορίζεται από αλαζονικές κοινωνικές συμβάσεις. Θα πλυθώ μόνο όταν με λερώσει το αίμα των καταπιεστών μας