Taksidi sto kentro tou alvanistan

 Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά. Τα πέταξε όλα ξανά μέσα στην λίμνη. Η βρώμα ήταν απίστευτη. Ξεχασμένα για περίπου μια βδομάδα, τα κουφάρια βρίσκονταν τώρα στο δεύτερο στάδιο της αποσύνθεσης τους. Η συσσώρευση αερίων στο έσωτερικό τους σε συνδυασμό με την πολυήμερη παραμονή τους μεσα στο νερό τα είχε οδηγήσει σε ένα έντονο φούσκωμα, κάτι που τα έκανε να φαίνονται ιδιαίτερα αποκρουστικά. Αν προσθεσουμε και την μυρωδιά, η στιγμή ήταν ολοκληρωτικά δυσάρεστη για τον νέο. 

"Οι Αλβανοί φταίνε για όλα. Αυτοί οι ανεύθυνοι κλέφτες." Σκέφτηκε επαγωγικά.

 "Νομίζουν ότι η λίμνη τους ανήκει."

Καταλάβαινε κάνεις έυκολα την παρουσία των Αλβανων απο το μονοπάτι σκουπιδιών που αφήναν στο διάβα τους. Ο νέος είχε συναντηθεί μαζί τούς δύο φορές στο παρελθόν. Έρχοντουσαν μέσα στην μαύρη νύχτα, φορτωμένοι σε ένα λευκό βανάκι χωρίς πινακίδες. Κατέβαιναν αρματωμένοι με πλήρη βραδινό εξοπλισμό και στήναν την πραμάτεια τους στην όχθη για το ολονύχτιο ψάρεψα. Αυτό δεν ήταν ένα hobby για αυτούς. Ακόμα και το μικρότερο ψάρι της λίμνης να κατέληγε στα αγκίστρια ή τα δύχτια τους δε θα συναντούσε οίκτο. Ο νέος είχε κρατήσει τις αποστάσεις του. Μπορεί να μοιράζονταν τον ίδιο βιότοπο αλλά οι ανάγκες του ήταν λιγότερο πρωτογενής απο τις δικές τους. Οι δικές του παγίδες, εργαλεία μελέτης και καταγραφής πλυθησμών, ταλαιπωρουσαν προσωρινά τα ψάρια πριν τα αξιολογήσει και τα θέσει προς απελευθέρωση. Το αγκίστρι του, μια σαλαγκιά δεμένη σε μακρόστενο ασημί απαστράφτον minnow, είχε μοναδικό αντίπαλο το μεγάλο αρπακτικό της τροφικής αλυσίδας, τον "λούτσο του γλυκού νερού", την κακομούτσουνη Τούρνα. Το μοναδικό ψάρι που δε θα μπορούσαν να πιάσουν οι παγίδες του. Δυστυχώς όμως οι παγίδες του δε προλάβαιναν να πιάσουν πολλα. 

Υπευθυνοι για αυτο ηταν φυσικά οι Αλβανοί. Αφήνοντας πίσω τους κονσέρβες από γλυκό καλαμπόκι, κουτιά μπύρας Amstel, πλαστικά μικροπεριτύλιγματα και γόπες Winston, μαζί τούς επαιρναν τις παγίδες και όλον τον εξοπλισμό που τοποθετούσε.

Μετρημενος επιστήμων και χαμηλών τόνων μελετητής του οικοσυστηματος, ο νεος δεν ήθελε να τα βάλει με ανθρώπους που τρώνε Κουνουπόψαρα. Ηξερε πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Έτσι προσπαθούσε να κρύψει τις παγίδες του όσο καλύτερα γίνεται, τοποθετώντας τες σε δυσπρόσιτα μέρη ή καλύπτοντας τες μέσα στις λιγαριές και τις καλαμιές. Είχε καταφέρει να ξεγελάσει αναίμακτα τους Αλβανούς και να αποκρύψει την παρουσία του στη λίμνη για εβδομάδες.  Οι παγίδες του ήταν τέλεια τοποθετημένες. Αόρατες στο ανθρώπινο μάτι, δε θα τις έβρισκε κανεις αν δεν θυμόταν ακριβώς που είχαν τοποθετηθεί. Αν ξεχνιόταν η υπαρξη κάποιας θα μπορούσε να παραμείνει εκεί ανενόχλητη για κάμποσα μερόνυχτα. 

Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά, οχτώ για την ακρίβεια. Αρκετά για να αντικρήσεις ένα φρικιαστικό θέαμα όταν θα την ανακαλύψεις. Τα εγκλωβισμενα ψάρια φαντάζουν μια ευκολη λεια στα μάτια των Γραμμωτων Νεροχελωνων οι οποιες θα τρυπώσουν στην παγίδα σωρηδόν μέχρι να βαρύνει αρκετά για να τις βουλιάξει όλες στον υγρό τους τάφο. Όταν την ανασύρεις θα δεις παραμορφώμενα φουσκωμένα άκρα γεματα με διοξείδιο του άνθρακα, υδρόθειο και μεθάνιο να ξεπηδούν από τα καβούκια τους σαν ζυμάρια, άμορφες μάζες καλυμμένες με φουσκαλες και σάρκα σε πρώιμη αποσύνθεση.

Το παραπάνω λάθος έκανε ο νέος και αυτό ακριβώς ήταν το θέαμα που αντίκρισε. 

Το ίδιο πρωί, στα πλαίσια του εθελοντισμού του στη "Δράση για την Άγρια ζωη", ξόδεψε δύο ώρες από το χρόνο του και οκτώμιση ευρώ βενζίνης για να μεταφέρει μια τραυματισμενη νεροχελώνα του ίδιου είδους που παρέλαβε από τα ΚΤΕΛ στις εγκαταστάσεις της οργάνωσης για νοσηλεία. Την τραγική αυτή ειρωνεία σκεφτόταν καθώς έπιανε με το γάντι τα κουφάρια και τα αφαιρουσε από τον κλωβό της παγίδας.

"Ποιος την γαμάει τώρα εκείνη την νεροχελωνα;"

"Εδώ έγινε γενοκτονία από μια απροσεξία.  Ποιος ξέρει πόσα πτώματα έχουν μαζέψει οι Αλβανοί από τις παγίδες τους;"

Το επομενο πρωί πήρε τηλέφωνο στην Δράση για να ανακοινώσει το τέλος του εθελοντισμού του.