Orthia katsarida

 Η μεγάλη μέρα είχε έρθει!

Στο σκοτεινό υπόγειο τους η Όρθια Κατσαρίδα και ο Άντρας Που Δε Μπορεί Να Βιαστεί περίμεναν καρτερικά τους υποψηφίους. Είχαν από μέρες πριν κολλήσει αφίσες στους τοίχους της περιοχής, είχαν μοιράσει φυλλάδια στους δρόμους, είχαν φτιάξει ακόμα και εκδήλωση στο Facebook. Η πολιτοφυλακή στα καλύτερα της! Μια ομάδα ξεχωριστών πολιτών με σκοπό την ενεργή δράση στην καταπολέμηση κάθε είδους ρατσισμού. Είχαν δουλέψει σκληρά οι δυο τους για να φτιάξουν μπλούζες, σημαίες,  αυτοκόλλητακια, ακόμα και κούπες και στυλό με το λογότυπο της συμμορίας. Ο ενθουσιασμός τους ήταν μεγάλος και περίμεναν την μέρα της στρατολόγησης πως και πώς. Ποιος ξέρει άραγε τι φρούτα θα εμφανιζόνταν; Η κρίση τους θα ήταν αυστηρή και θα επέτρεπαν μόνο σε λίγους εκλεκτούς να καταταχθούν στην ομάδα τους. Σημασία δε θα είχε η εμφάνιση τους ή το εισόδημα τους αλλά η θέληση τους να υπηρετήσουν τη δικαιοσύνη.

Απτις 9 το πρωί πήγαν και στήθηκαν στην υπογα. Στις 10 θα ξεκινούσε η οντισιόν. Η ώρα όμως παρήλθε. Κατά τις 11 η Όρθια Κατσαρίδα και ο Άνδρας Που Δε Μπορεί Να Βιαστεί άρχισαν να ιδρώνουν. Τι θα γίνει αν δεν εμφανιστεί κανείς; Όλος ο κόπος τους για το τίποτα; Στις 12, ενώ ήταν έτοιμοι να φύγουν, άνοιξε η πόρτα. Μια μυστήρια φιγούρα μπήκε μέσα μουρμουριζοντας, κατέβηκε με δυσκολία τα τρία σκαλιά και μολις τους αντίκρισε στάθηκε κοκκαλομενη. Ήταν ο Νίκο, ένα πρεζάκι που έψαχνε να τρυπώσει σε κάποιο εγκαταλελειμμένο για να πιεί τη δόση του. 

"Ελα κοντά γλυκό μου!"

Είπε ο Αβίαστος Αντρας και σηκώθηκε απτην καρέκλα τού. Ο Νίκο τον πλησίασε πιστεύοντας ότι μπορεί να θελει να του προσφέρει χρήματα.

"Ήρθες για να ενταχθείς στην ομάδα μας;"

Ρώτησε η Όρθια Κατσαρίδα.

Ο Νίκο κοιτάξε μαγκωμένα τους δύο άντρες. Στο μυαλό του τα τελευταία εγκεφαλικά του κύτταρα πάλευαν μεταξύ του και δημιουργούσαν ατέλειωτους μονολόγους που ηχούσαν ταυτόχρονα. Με βάση τη όψη του υπόγειου και την εμφάνιση τους πίστεψε ότι τον προσκαλούσαν να λουφάξει μαζί τους και να τριπαρουν παρέα 

"Νννναααιι ανν δενν έχεετε θεμμμα"

Οι κριτές κοιταχτηκαν μεταξύ τους. Είχαν ένα βλέμμα απογοήτευσης μα βαθειά μέσα του έκρυβε μια στάλα αποδοχής που αποκάλυπτε την απόφαση τούς. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και με κάποιον ακόμα στην ομάδα θα μπορούσαν να διαδώσουν καλύτερα το μύνημα τους. Και οι ίδιοι άλλωστε δεν αποτελούσαν υπόδειγμα ανθρώπου. Οι φακέλοι τους στο αστυνομικό τμήμα έγραφαν:

<<Ηρακλής Πιπουρός , γνωστος και ως Όρθια Κατσαρίδα, αρρεν 45 χρόνων. Άστεγος που συχνάζει στην Αριστοτέλους και τους γύρω δρόμους. 

Συνελήφθη έχοντας χτίσει ένα αυθαίρετο καλύβι από σκουπίδια στον ακάλυπτο μιας πολυκατοικίας. Ελευθερώθηκε άμεσα λόγω απίστευτα έντονης σωματικής μυρωδιάς.>>

<<Αιμιλία Μωραίτη , γλώστη και ως "Άντρας που δε μπορεί να βιαστεί", γυναίκα 25 χρονών. Η ίδια αυτοπροσδιορίζεται ως άντρας.

Συνελήφθη να κάνει δημόσιο σεξ νυχτα σε ένα στενό στα δυτικά προάστια. Στον άντρα που ήταν μαζί της βρέθηκαν υπνωτικά χάπια και ένα μαχαίρι 9 εκατοστών. Αθωώθηκε λογω της εντύπωσης ότι μπορεί να αποτελούσε θύμα απόπειρας βιασμού.>>

<<Τα δύο παραπάνω άτομα έχουν ειδωθεί πολλές φορές να γυρνάνε μαζί στους δρόμους της πόλης την νύχτα φορώντας περίεργα αξεσουάρ. Δεν έχει αποδειχθεί η ανάμειξη τους σε κάποια άλλη υπόθεση>>.

Ήταν επίσημο λοιπόν! Ο Νίκο αποτελούσε το νέο μέλος της συμμορίας. Οι άνδρες σεβάστηκαν το δικαιωμά του να το γιορτασει πίνοντας πρέζα ξαπλωμένος σε μια γωνιά. Δεν ήταν εδώ για να κρίνουν κανέναν. Εκτός βέβαια από τους ρατσιστές, τους φασίστες, και γενικά όσους διαφωνούν με τα πιστεύω τους. Πλήρες δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και σεβασμός σε κάθε πλάσμα και επιλογή που παίρνει κάποιος για τον εαυτό του. 

Το αύριο φαντάζει Λάμπρο!